De stem van vermoeide heldinnen
Soms is er een crisis nodig om een bewustzijnsverandering door te maken.
Als je er middenin zit, is dat een hele koele uitspraak die niet gepast is. Toen ik ziek was en radeloos mijn dagen doorworstelde, vroeg iemand mij of ik me voor kon stellen dat het me iets goeds zou kunnen brengen. Ik kon haar wel slaan! Wat een stomme opmerking vond ik dat. Jaren later kon ik terugkijken en kon ik betekenis geven aan die periode en zag dat het een verandering teweeg had gebracht waar ik nu nog dankbaar voor ben. Dat zag ik toen niet. En het is ook niet zo dat elke crisis iets goed oplevert. Soms zijn er crisissen die helemaal niets op lijken te leveren, behalve misschien nieuwe zakken voor oude wijn… Ik pretendeer niet te weten wat deze pandemie ons op gaat leveren; deze blog gaat over hoop.
“laat horen dat je van onschatbare waarde bent”
Als trainer en coach werk ik veel in zorginstellingen en daar zie ik veel vermoeide heldinnen. De vragen en wensen die ik hoor, liggen met name op het gebied van onzekerheid, assertiviteit, grenzen stellen, en balans werk/privé. Kern van het probleem ligt in geloof in eigen kracht en eigenheid als beginpunt. Steeds weer. Een vermoeide heldin zoekt wel het probleem bij zichzelf, maar niet de oplossing.
In een van de laatste uitzendingen van De Wereld Draait Door, sprak Mathijs van Nieuwkerk met Romana de Vreede en Tim Hofman. Tim las een brief voor aan zijn moeder die op de spoedeisende hulp in een ziekenhuis werkt. “Laat horen dat je van onschatbare waarde bent”, zegt hij tegen zijn moeder. En Romana zegt: “dat gaat zij niet doen, dat moeten wij doen. Wij moeten onze stem gebruiken om hen (de mensen in de zorg) een podium te geven”. Lieve en ontroerende uitspraken. Toch hoop ik dat de mensen in de zorg hun eigen stem gaan spreken.
16 miljoen vrouwen
Vóór de Tweede Wereldoorlog werkte slechts 2% procent van de getrouwde vrouwen buitenshuis (ook in Nederland). Tijdens de oorlog werkten maar liefst 20 miljoen vrouwen (in de VS) in de fabrieken ter vervanging van de mannen die in het leger dienden. 80% procent van die vrouwen, dus 16 miljoen, wilden na de oorlog blijven werken.
De oorlog bleek onbedoeld een enorme impuls voor de emancipatie van vrouwen. Elk nadeel heb zijn voordeel, zei Cruijff, en daarmee vat hij in alle eenvoud samen wat ook in deze coronacrisis merkbaar is: zware, onzekere en angstige tijden, brengen onverwacht mooie dingen teweeg, zoals samenhorigheid, creativiteit en kracht.
Na de oorlog moesten de vrouwen hun arbeidsplaats weer afstaan aan de mannen die terugkwamen van de oorlog….maar het bewustzijn bleef wakker. Ruim 20 jaar later stonden hun dochters vooraan om arbeidsgelijkheid, anticonceptie en abortus op te eisen. Hun stem werd gehoord.
wakker bewustzijn
Ik hoop van harte dat deze crisis bij de vermoeide heldinnen in de zorg die ik ken, een bewustzijn op gang brengt. Een bewustzijn over eigen kracht, zelfvertrouwen, en onderlinge solidariteit. De ontdekking dat hun stem gehoord mag worden. Maar vooral een bewustzijn dat wakker blijft. Ook na de crisis.
.
