Fenna
Fenna (29) heeft twee jaar geleden een ingrijpende keuze gemaakt ten aanzien van haar loopbaan. Van een kunstenaarsbestaan dat haar niet de voldoening gaf die ze zocht, switchte ze naar een coördinatorfunctie in de tussentijdse opvang van een basisschool, waarin ze zo’n 25 beroepskrachten en vrijwilligers aanstuurt. Haar ambitie om haar leidinggevende talenten ten volle te benutten, bepalen haar koers voor de toekomst. Hoe is haar zoektocht verlopen? Hoe wacker was ze?
Waarden zijn leidraad in plaats van normen
Al tijdens mijn opleiding aan de kunstacademie had ik twijfels. Ik heb wel oog voor vormgeving, maar heb alleen niks met de kunstwereld. Ik vind het vaak een gepraat op niks af. Ik ben er, denk ik, gewoon te nuchter voor. En ik kon best leuke dingen maken, maar ik kreeg er geen energie van. Het daagde me intellectueel niet uit. Maar ja, ik dacht: je hebt er voor gekozen, dus dat moet je afmaken…
Het werken in mijn atelier kostte me altijd heel veel. Ik dacht dat het erbij hoorde. Tegelijkertijd vroeg ik me af: wat schiet de wereld er mee op dat ik hier in mijn atelier een week lang tekeningen zit te maken… wat draag ik in godsnaam bij? Ik wil iets bijdragen waar iemand iets aan heeft! En dat wil ik iedere dag, en niet iets pas na een week.
Ik had een bijbaantje in de naschoolse opvang en op een geven moment werd het verplicht om de opleiding SPW3 te volgen. Vond het totale flauwekul. Maar ik ben wel daarna de masteropleiding gaan doen, omdat ik merkte dat er blijkbaar allerlei ideeën waren op pedagogisch gebied en dat vond ik wél interessant. Ik dacht op dit vlak is er ook meer invloed uit te oefenen.
Het kostte me geen moeite om een andere richting te kiezen. Wat wel moeite kostte waren de opmerkingen die ik kreeg: Ja, maar vind je het dan niet zonde van je opleiding? Had je er niet meer uit kunnen halen? Daar kon ik bozig over worden: verdorie ik heb er acht jaar in gewerkt en nooit een rooie rotcent verdiend! En ik wilde graag uitleggen waarom ik dit koos, maar dat werd niet echt gehoord. Dat vond ik frustrerend.
Actief eigen wijsheid serieus nemen
Ik merkte in de coördinatorfunctie, wat een soort spin in het web rol is, dat het me gewoon goed af ging. Ik merkte dat als ik in een moeilijke situatie zat, dat ik niet het idee had dat ik het niet kon. Ik vond het wel heel moeilijk en spannend, maar ik dacht: ik ga het wel doen. Ik had vanzelf een soort vertrouwen. Dat ging van nature goed. En daardoor zag ik ook, dat alles wat ik daarvoor had gedaan van nature niet goed ging. Ik zei het zo: als je in het water zwemt, kun je een beetje kijken en je komt vooruit, maar als je in de modder zwemt, kom je bijna niet vooruit, je ziet geen steek en je wordt er doodmoe van. Als illustrator voelde het altijd als zwemmen in de modder.
Creatieve expressie van eigen individualiteit
Ik werd gevraagd voor het werk als coördinator precies op het moment dat ik dacht “ik wil wel wat anders”. Dat is eigenlijk wel grappig. Degene die me vroeg én de directeur van de school hadden er vertrouwen in. Dus ik dacht “oké, dan moet dat wel waar zijn”. En ik ben er gewoon aan begonnen en ik wist eigenlijk best wel wat ik moest doen en stak er veel energie in. Van de mensen die ik moest aansturen kreeg ik goede reacties. Daardoor merkte ik dat dit mijn talent is. Om mensen aan te sturen, om vorm te geven aan hoe een proces moet lopen, en hoe je dat kunt verbeteren.
Het is een openbare school met een hele creatieve inslag en veel creatieve activiteiten, en de visie die het heeft op hoe je met kinderen omgaat, past heel goed bij mijn eigen zienswijze. Het is een mix van mannen en vrouwen, met veel humor. Dat maakt het heel nuchter allemaal. Er wordt sterk een beroep gedaan op je eigen verantwoordelijkheid, en dat spreekt me aan. Ja, die sfeer daar past heel erg bij mij en dat maakte dat ik durfde te gaan.
Keuzebekwaam in het leven staan
Ik ging nooit meer naar mijn atelier. Dat vond ik zonde van de ruimte. Op een gegeven moment als ik merk dat iets niet werkt, maar gewoon heel veel energie kost, dan moet het ook gewoon weg. Ik moet een focus hebben. Dus werd mijn focus om een positie te krijgen waar ik meer invloed heb.
Hoe was het om je atelier op te ruimen? Een grote opluchting! Ik heb heel veel weggegooid, had helemaal geen moeite mee. Ik dacht: “Zo. Nu heb ik volgende maand 95 euro extra, en dan kan ik mijn studieschuld extra terugbetalen”.
Als iets langdurig niet lukt, of iets al heel lang hetzelfde is, dan doe ik dat. Dan verander ik iets radicaal. Toen ik in de horeca werkte, kwam er een moment waarop ik dacht: ik ben er helemaal klaar mee, ik word simpel van alleen maar koffie inschenken…. En dan stop ik. Ik wilde iets meer verantwoordelijkheid. Toen kwam ik op die buitenschoolse opvang en ik had geen idee wat het werk inhield. Geen idéé! Maar ik deed het gewoon.
Evenwicht en balans zoeken in de hectiek van alle dag
Ik reflecteer op wat ik doe. Heb ik altijd gedaan. Als iets niet lekker liep, dan ging ik er boeken over lenen of zo. En ik ga vragen stellen aan mensen van wie ik weet: die weten er wat van af. Of ik vraag een tip, of een naam van iemand.
Ik solliciteer nu veel en dat gaat niet zo goed, de markt is dun…. dus hoe houd ik mijn focus? Daar praat ik over met vrienden en familie, zo kwam het idee om een coach te zoeken die me hierbij helpt.
Rusten in het hier en nu
Bij het solliciteren kijk ik waar een bedrijf voor staat, wat het uitstraalt. Of het past, dat is voor mij intuïtief. Mijn moeder zei dat ik dat als kind al had. Dat ik heel snel intuïtief zei “dat is wél wat, of dat is niets”. En dat het ook heel vaak klopte….
Fenna is even stil, ze staart naar buiten. Ze zit op de bank in haar woonkamer, haar benen opgetrokken, haar handen gevouwen om een beker thee. Dan kijkt ze me glimlachend aan, en zegt rustig:
En als het solliciteren niet lukt, dan ga ik iets heel anders doen. Dat punt is bijna bereikt.
